Hoe Japan zich voorbereidde op het organiseren van het FIFA Wereldkampioenschap voetbal 2002

De weg naar het WK voetbal 2002

Het verhaal van de succesvolle poging van Japan om het WK voetbal te organiseren gaat terug tot eind jaren tachtig. Er was in het land steeds meer erkenning dat het organiseren van grote internationale sportevenementen, en het toerisme dat daarmee gepaard zou gaan, een probleem was dat moest worden aangepakt. Tokio had eerder een poging gedaan om de Olympische Spelen van 1984 te organiseren, maar verloor na een intense, spraakmakende campagne van Los Angeles. Met de ervaring van dat biedproces als achtergrond begonnen Japanse voetbalbonden en overheidsinstanties samen te werken om een bod voor de FIFA Wereldbeker te formuleren. Tokio was de voor de hand liggende keuze als gaststad, maar het biedingsdocument moest alomvattend zijn. Het moest de bereidheid van het land schetsen om het evenement te organiseren, inclusief stadions, trainingsfaciliteiten, hotels, transport en andere gebieden van infrastructuur en service.

Alles moet veranderen!

De eerste stap was het uitvoeren van een alomvattende beoordeling van de bereidheid van Japan om het WK voetbal te organiseren. Dit betekende dat we een openhartige blik moesten werpen op de sportinfrastructuur en de toeristenhotels van het land, maar ook op de luchthavens en transportnetwerken. Met de hulp van deskundigen van de FIFA en andere internationale sportorganisaties werden de sterke en zwakke punten van het land in kaart gebracht en werd een gedetailleerd moderniseringsplan opgesteld. Dit zou de basis vormen voor latere besprekingen met de FIFA over de bereidheid van het land om het toernooi te organiseren. De bevindingen van deze beoordeling waren ontnuchterend, maar ook bevrijdend: er moest veel worden gedaan om Japan op weg te helpen naar het organiseren van het WK voetbal, maar er was ook de flexibiliteit om te kiezen welke gebieden prioriteit moesten krijgen.

Nieuwe stadions bouwen en oude renoveren

Een van de meest besproken elementen van de Japanse voorbereiding op het WK voetbal was het besluit om acht nieuwe stadions te bouwen, waaronder één in Tokio die gebruikt zou worden voor de Olympische Spelen van 2020. De beslissing werd genomen om het risico van renovatie te vermijden. of stadions verplaatsen vanwege de mogelijkheid om het toernooischema te verstoren. Het stelde het land ook in staat de hostingkosten over een langere periode te spreiden. De beslissing om een mix van nieuwbouw en gerenoveerde stadions te gebruiken bleek een verstandige keuze. Hoewel het hosten van het toernooi hierdoor duurder werd, was het ook efficiënter. Het zorgde voor een betere fanervaring en was op de lange termijn duurzamer, aangezien veel van de stadions die voor het FIFA Wereldkampioenschap zijn gebouwd in gebruik zijn gebleven.

Verbetering van luchthavens en treinstations

Er waren andere infrastructuurgebieden die veel aandacht kregen tijdens de voorbereidingen voor het WK voetbal. Een daarvan waren de luchthavens van het land, vooral in Tokio. Verwacht werd dat de Japanse hoofdstad tijdens het toernooi meer dan drie miljoen toeristen zou ontvangen, en de capaciteit van de twee belangrijkste luchthavens was duidelijk ontoereikend. Dit betekende dat het verbeteren van hun capaciteit en efficiëntie een hoge prioriteit had. Andere infrastructuurgebieden die werden geüpgraded als onderdeel van de voorbereidingen voor het toernooi waren onder meer spoorwegnetwerken en havens. Andere gebieden, zoals wegen en toeristenhotels, kregen een lagere prioriteit, omdat verwacht werd dat deze tijdens het toernooi alleen door binnenlandse bezoekers zouden worden gebruikt.

Verbetering van hotels en andere toeristische infrastructuur

Aangezien verwacht werd dat het FIFA Wereldkampioenschap een aanzienlijke toename van het aantal toeristen zou opleveren, werd er veel aandacht besteed aan het verbeteren van de toeristische infrastructuur van het land. Dit omvatte onder meer het vergroten van het aantal beschikbare hotelkamers in Tokio en andere gaststeden, het verbeteren van de taalvaardigheid van het personeel op toeristische locaties en het verbeteren van de toeristische informatie. Dit laatste was een uitdaging omdat er een impuls was om de dienstverlening in het Engels en andere talen die door toeristen worden gesproken, te verbeteren. Dit betekende dat de Japanse toeristische infrastructuur moest worden geüpgraded om aan de behoeften van zowel de binnenlandse bevolking als buitenlandse bezoekers te voldoen.

Conclusie

Zoals uit bovenstaand artikel blijkt waren de voorbereidingen voor het WK voetbal in Japan uitgebreid. Het was een enorme onderneming die uitgebreide samenwerking tussen overheidsinstanties en industriële sectoren vereiste. De voorbereidingen beperkten zich niet tot de jaren direct voorafgaand aan het toernooi. Het was een tien jaar durend proces dat aanzienlijke investeringen in infrastructuur en menselijk kapitaal met zich meebracht, waaronder training voor lokale werknemers en taalhulp voor toeristen die het land bezochten. De succesvolle organisatie van het WK voetbal was een keerpunt voor Japan. Het was de start van een tien jaar lang proces van het upgraden van regionale stadions en oefenterreinen, het renoveren van luchthavens en het verbeteren van hotels.