Bobby Moore was de hoeksteen van de Engelse WK-winnende ploeg van 1966. Zonder zijn prestaties in dat toernooi zou Engeland waarschijnlijk niet voor de enige keer in hun geschiedenis de trofee in de wacht hebben gesleept. Dit optreden tegen Duitsland in de tweede groepswedstrijd van Engeland is waarschijnlijk zijn mooiste moment. Na een vroege strafschop te hebben gekregen en met 2-1 achterop te zijn geraakt, moest Engeland twee doelpunten achtervolgen met een uitgeputte aanvaller vanwege de wissel van Jimmy Greaves na slechts 19 minuten vanwege een blessure. Maar Moore inspireerde zijn teamgenoten. Eerst maakte hij er vrijwel onmiddellijk 2-2 van met een verbluffende vrije trap vanaf 25 meter, waarna hij zijn team naar de overwinning leidde door Roger Hunt op te zetten voor een late winnaar met opnieuw een inch-perfecte crossfield-pass. Zijn optreden was zo indrukwekkend dat de Duitse bondscoach Helmut Schön hem achteraf bestempelde als 'de beste linksback ter wereld', wat een bewijs is als je bedenkt dat hij net klaar was met het verslaan van het legendarische Braziliaanse vleugelpaar Jairzinho en Pelé in hun eigen wedstrijd, minder dan 24 uur van tevoren. .
De opbouw van het spel
Bobby Moore was altijd een betrokken en ambitieuze voetballer, maar zijn beslissing om voorafgaand aan het toernooi over te stappen van centrale verdediger naar linksback kwam niet voort uit een gebrek aan vertrouwen in zijn eigen kunnen of een gebrek aan vertrouwen in zijn technische kunnen. Het was ook niet omdat hij uit positie was gespeeld. Het was eerder te wijten aan de wens om Engeland een aanvallender spel te laten spelen met een sweeper achter de twee centrale verdedigers. Moore was een rustige en zelfverzekerde passer van de bal. Hij was ook een natuurlijke leider, die niet bang was om af en toe een tactische beslissing op het veld te nemen en bevelen naar zijn teamgenoten te blaffen.
66 minuten: Stromende regen en een late gelijkmaker
De volgende wedstrijd van Engeland was tegen regerend wereldkampioen Brazilië. De wedstrijd werd in de regen gespeeld en Engeland had moeite om het vrij vloeiende aanvallende voetbal van de Seleção te evenaren. Gelukkig hadden ze met Gordon Banks echter een uitstekende doelman, die in de vorm van zijn leven was en een reeks spectaculaire reddingen maakte om de score op peil te houden. Toen, met nog iets meer dan 10 minuten te gaan, vierden de Engelse fans het enige doelpunt van de wedstrijd. Charlton, die zich vroeg in de tweede helft met een blessure had moeten terugtrekken, baande zich een weg door de tunnel. Daar aangekomen kreeg hij een pasje van een fysio en keerde terug naar het veld. De bal werd naar hem teruggespeeld en hij glipte hem door de benen van de Braziliaanse doelman Gilmar.
80 minuten: Moore inspireert de comeback van Engeland
De wedstrijd eindigde op 1-1 en Engeland zou een overwinning nodig hebben tegen de regerend Europees kampioen Duitsland als ze door zouden gaan naar de volgende ronde. De wedstrijd werd gespeeld in zinderende hitte en de twee partijen hadden moeite om voor het grootste deel van de wedstrijd enige opening te creëren. De Duitsers hadden het meeste balbezit, maar Engeland verdedigde krachtig en leek gevaarlijk toen ze op de counter naar voren braken. De wedstrijd was echter bijna dood en begraven toen de Duitsers met nog een minuut te gaan scoorden om de Engelse harten te breken. Maar toen nam Moore, de kapitein, de leider, de held van het uur, de controle over. Hij blafte bevelen naar zijn teamgenoten, en zij reageerden.
87 minuten: Een laatste cruciale pass – maar vanwaar?
De Engelse coach, Sir Alf Ramsey, stond bekend om zijn tactische innovaties en zijn gedurfde aanpak. Hier nam hij een moedig besluit. Hij trok zich links van binnen Allan Clarke terug en verving hem door centrale verdediger Jack Charlton. De vervanging was niet zonder controverse. Charlton was een verdediger en Engeland had zojuist een doelpunt tegen gekregen uit een spelhervatting. Maar met de score op 1–0 koos Ramsey ervoor om een aanvallende speler te vervangen door een verdediger. Charltons tussenkomst was aanzienlijk. Moore speelde de bal naar hem uit, maar hij stond aan de rand van het strafschopgebied. Charlton speelde de bal weer naar binnen naar Moore, die voldoende ruimte en tijd had om de bal weer het veld in te brengen en een pass uit te zoeken. Moore speelde de bal uit naar de linksback, die hem op zijn beurt naar een aanvaller voerde en naar de rand van het Duitse strafschopgebied rende. Die aanvaller was de aanvoerder, Bobby Moore. Moore ontving de pass in voldoende ruimte en hij sloeg de bal in de bovenhoek van het Duitse doel om een beroemde overwinning te bezegelen.
Conclusie
Het WK van 1966 was een toernooi vol helden en heldendaden. Moore was natuurlijk een van deze helden, maar hij was ook een van deze heldendaden. Zijn winnende pass tegen Duitsland was pure vaardigheid, maar ook puur geluk. Moore was geen gelukkige voetballer. Hij werkte hard en speelde goed, maar hij was geen natuurtalent. Zijn doelpunt tegen Duitsland was een gelukkige en zeldzame toevalstreffer, maar hij maakte er het beste van. Hij pakte de bal, hij greep de kans en maakte er het beste van. Moore speelde elke minuut van alle zes wedstrijden als linksback voor Engeland op het WK van 1966. Hij blijft de enige Engelse voetballer die ooit als aanvoerder de Jules Rimet-trofee in de wacht heeft gesleept. Terwijl hij dat als linksback deed.
Glorie en passie: Top 5 van meest succesvolle clubs in de Serie A
De evolutie van het Duitse nationale voetbalteam: een nadere blik op de frisse gezichten van de ploeg
9 grootste legendes in de geschiedenis van de Bundesliga
Zine Zidane en het WK voetbal
Just Fontaine maakte in 1958 een enorme impact in Zweden
Hendrik Johannes Cruijff en het WK
FIFA Wereldbeker en Franz Beckenbauer
Bruno Conti - WK Spanje 1982
Archie Gemmill heeft zijn stempel gedrukt op het WK van 1978