Het WK van 1978 werd in Argentinië gespeeld. Het toernooi werd gewonnen door het gastland, onder leiding van Diego Maradona, die het winnende doelpunt scoorde in de finale tegen Nederland. Het Nederlandse team had de finale bereikt na Italië met 3-1 te hebben verslagen in de halve finale op neutraal terrein in Milaan. In de groepsfase waren ze als tweede geëindigd achter Italië nadat ze Schotland hadden verslagen en een doelpuntloos gelijkspel hadden gespeeld met de Italianen. Dit was een zeer evenwichtige wedstrijd tussen twee goed voorbereide teams die op dit punt van het toernooi hun beste wedstrijd speelden. Het Nederlandse team speelde met een aanvallende 4-3-3-formatie, terwijl Argentinië een voorzichtiger 4-5-1-systeem hanteerde. Beide teams waren defensief georganiseerd en creëerden weinig kansen totdat halverwege de tweede helft de Nederlandse spits Jimmy Kalderman van de bank kwam, tweemaal scoorde en zijn team een nipte overwinning bezorgde.
Maradona won de FIFA Speler van het Jaar-prijs en de World Cup Golden Ball-prijs
Hoewel er veel spelers waren die een geweldige wedstrijd speelden en de hoofdrolspelers waren in de overwinning van hun team, kreeg Maradona de prijs voor Beste Speler van het Toernooi. Hij ontving ook de Gouden Bal, die wordt uitgereikt aan de beste speler van het WK. Hij scoorde 5 doelpunten in het toernooi en creëerde ook 3 doelpunten. Hij was de aanvoerder van het Argentijnse team dat het WK won. Het Argentijnse team was een zeer sterk team en had veel sterke spelers zoals Mario Kempes, Sergio Batista, Daniel Passarella, Daniel Bertoni, Jorge Carrascosa en Osvaldo Ardiles. Maar Maradona was degene die het team naar de overwinning leidde en werd gezien als het gezicht van het toernooi.
Het spel
Nederland had in de voorgaande zes wedstrijden slechts vijf doelpunten gescoord, en hun gebrek aan creativiteit tegen de strakke verdediging van Argentinië leek het land opnieuw ten koste te gaan. Bij rust was de wedstrijd doelpuntloos en het was Argentinië dat de betere kansen had om te scoren. Maar Oranje kreeg in de 38e minuut een grote kans toen de Argentijnse doelman Ubaldo Fillol de wedstrijd moest verlaten nadat hij zichzelf blesseerde bij het wegtrappen van de bal. Zijn vervanger was niemand minder dan de legendarische doelman Hugo 'El Chico' Sotil, die bij alle voorgaande Argentijnse overwinningen een held was geweest. De Nederlanders hadden vanaf het begin van de tweede helft grote druk uitgeoefend op hun tegenstanders, maar hun gebrek aan precisie in het strafschopgebied had hen doelpunten ontzegd. Toen de wedstrijd de verlenging inging, leek het Nederlandse team geen ideeën meer te hebben en was de wedstrijd op weg naar een penalty shootout. Maar Oranje wist al met nog maar vijf minuten te spelen door te breken.
Strategieën
Nederland was als tweede geëindigd in de groep achter Italië en had pas een doelpunt tegen gekregen in het toernooi toen het tegenover Argentinië stond. De Nederlandse coaches hadden besloten om met een 4-3-3-systeem te spelen, waarbij gebruik werd gemaakt van drie verdedigers en drie middenvelders die indien nodig ook in de verdediging konden spelen. Ze hadden een zeer uitgebalanceerd team met een goed middenveld en twee snelle en bekwame vleugelverdedigers. Hun spits, Willi Lodden, had twee doelpunten gescoord in de groepsfase en was op dit punt van het toernooi de topscorer. Het Nederlandse team was tijdens de groepsfase zeer voorzichtig geweest en wist Brazilië en Schotland in bedwang te houden. Tegen Italië waren ze overgestapt op een meer aanvallend 4-2-4-systeem, waardoor de wedstrijd met 3-1 werd afgesloten.
Sleutelmomenten
De Nederlandse verdediging werd in de 93e minuut gebroken toen de Argentijnse middenvelder Hugo Morales met een schitterend schot vanaf de rand van het strafschopgebied het net vond. Maar het doelpunt werd afgekeurd nadat de scheidsrechter een fluitsignaal vanaf de tribune hoorde waarin hem werd verteld de wedstrijd te stoppen. Het was de tweede keer tijdens de wedstrijd dat een scheidsrechter werd gehinderd door fans. Het Nederlandse team zette vervolgens door toen de wedstrijd de verlenging inging, waarbij spits Jimmy Kalderman verdediger Wim Jansen verving. Kalderman scoorde in de 110e minuut met een kopbal uit een voorzet op links. Na zo lang doelpuntloos te zijn geweest, waren er in de finale nu twee doelpunten te zien in de laatste drie minuten van de wedstrijd.
Het beroemde doelpunt van Maradona werd uitgeroepen tot Doelpunt van de Eeuw
Maradona's eerste doelpunt in de wedstrijd was zeer controversieel. Hij kreeg een pass van Jorge Burruchaga en rende met de bal richting doel. Hij was bijna in het doelgebied toen hij zijn rechterhand richting de bal bewoog. De bal raakte zijn hand en belandde recht in het doel. Onder normale omstandigheden zou de scheidsrechter hem een penalty hebben gegeven, maar hij liet die los en gaf hem een doelpunt. Mensen zeggen dat dit een van de grootste doelpunten in de geschiedenis van het voetbal is. Dit doelpunt werd verkozen tot 'Doel van de Eeuw'. Dit doelpunt is tevens het laatste dat met de ouderwetse bal werd gescoord. De FIFA verving de Jabulani-bal door een nieuwe voor het WK 2010.
De ziel van het Franse voetbal: cultuur van Ligue 1-clubs
Invloedrijke leiders: Top 5 van meest succesvolle managers in LaLiga
Field Masters: topspelers uit de Eredivisie in de kijker
Uruguay en Brazilië WK-finale 1950
Italië - Spanje WK-finale 1982
Hongarije en West-Duitsland WK-finale 1954
Brazilië - Zweden WK-finale 1958
Brazilië - Italië WK-finale 1994